saltar ao contido

Figura de muller

Autor Ramón Parada Justel (Atribuido a)
Data/Fecha Sen datar / Sin datar
Medidas 60x46 cm
Técnica|Material Óleo, Lenzo/Lienzo
Tipo Pintura
* Colección Parlamento de Galicia

Ramón Parada Justel, artista nado en Esgos (Ourense) en 1871, é o máis dotado de todos os da Xeración Doente, o de formación máis ampla e de historial máis brillante, pois, tras os estudos na capital provincial, marcha a Madrid en 1888 e aproba co número un o ingreso na Academia de Bellas Artes de San Fernando, na que acadará premios en diversas materias. As ensinanzas de Silvio Fernández na cidade das Burgas foron ben aproveitadas. Aquí vivirá cinco anos, e do seu paso polo Museo do Prado consérvase unha copia d’A serpe de bronce de Van Dyck, ao tempo que comeza a facer retratos de empeño, empezando polos seus pais. Cunha bolsa da Deputación de Ourense viaxa en 1893 a Roma, á Academia Española de Belas Artes, onde comparte cos directores Alejo Vera, Francisco Pradilla e José Villegas unha atmosfera estimulante e creativa, coa liberdade que desexaba no persoal, e pola que deveceu, mais non conseguiría regresar . La esclava de Nerón e Otra Elena pompeyana son deste tempo, na liña arqueoloxista de Alma-Tadema, da que se afastará decontado coa súa imaxinación. Dende esta personalidade, e gran preparación, que completa con copias velazqueñas feitas no seu estudo nas Vistillas (Madrid), presentarase ás Exposicións Nacionais. Los satélites (xantar) acada en 1899 o premio Medalla 3ª clase. A obra, que pertenceu ao político Montero Ríos, é hoxe propiedade do Museo de Ourense, no que se conserva o maior conxunto de obras que realizou, ademais de apuntamentos e bosquexos, ou efectos persoais de relevancia, doazón da súa irmá.

Para o exame de Roma, e dende o tema obrigatorio, La familia del anarquista en el día de su ejecución, foi suspendido ao considerar o xurado que Parada Justel xustificaba a acción, segundo a composición realizada, e non lle serviron as explicacións dadas da súa escolla para esta dura temática social e tan ideolóxica dende o punto de vista do canon relixioso; mais acadaría recoñecemento na bienal de 1900 do Círculo de Bellas Artes. A medalla de 3ª clase por Recuerdo de las joyas, na exposición de 1901, foi o seu derradeiro triunfo, antes de morrer en 1902, a consecuencia da tuberculose, enfermidade que arrastraba dende había anos. En Ourense era profesor dende aquel ano da Escola de Artes e Oficios, e con anterioridade tíñase encargado de decoracións murais en edificios relixiosos, e retratos burgueses e de amigos, por máis que a paisaxe e as composicións de invención semellan ser aspectos de empeño no seu camiñar plástico.

A obra do patrimonio parlamentario está inconclusa, polo que non pode estrañar que estea sen sinatura. É un Retrato de muller, relativamente nova e que semella estar sentada. O artista, ao que se atribúe este óleo sobre tea, tiña moi avanzado o rostro, e bosquexado o corpo, os cales se achan limitados polo fondo base, que lle aplica como fase intermedia, polo que resulta corpo, vestimenta e tocado sobre a cabeleira unha silueta, dándonos a sensación de estar a figura feminina diante dunha parede clara. Dispón con pericia a luz, sobre a disposición do corpo nun cinematográfico plano americano, avant la lettre, que a ilumina pola dereita e dende arriba, co que consegue un acaído relevo da figura retratada en dous planos, o iluminado e o penumbroso. Un xesto como de tristura hai na súa mirada, cos ollos semientornados que miran para a súa dereita. A modelo posa levando un gran aro na orella dereita, e cobre a cabeza cun pano asimétrico, que lle cae sobre o ombreiro daquel lado, dándolle volume á cabeza, na que se adiviña unha ampla melena recollida por tras co pano, e na parte alta dela leva unha gran flor vermella coa que o artista equilibra a pose da figura, reforzando a mirada dela.

Ramón Parada Justel, artista nacido en Esgos (Ourense) en 1871, es el más dotado de todos los de la Xeración Doente, el de formación más amplia y de historial más brillante, pues, tras los estudios en la capital provincial, se marcha a Madrid en 1888 y aprueba con el número uno el ingreso en la Academia de Bellas Artes de San Fernando, en la que alcanzará premios en diversas materias. Las enseñanzas de Silvio Fernández en la ciudad de las Burgas fueron bien aprovechadas. Aquí vivirá cinco años, y de su paso por el Museo del Prado se conserva una copia d’A serpen de bronce de Van Dyck, al tiempo que comienza a hacer retratos de empeño, empezando por sus padres. Con una beca de la Diputación de Ourense viaja en 1893 a Roma, a la Academia Española de Bellas Artes, donde comparte con los directores Alejo Vera, Francisco Pradilla y José Villegas una atmósfera estimulante y creativa, con la libertad que deseaba en el personal, y que disfrutó, pero a la que no conseguiría regresar. La esclava de Nerón y Otra Elena pompeyana son de este tiempo, en la línea arqueologista de Alma-Tadema, de la que se alejará enseguida con su imaginación. Desde esta personalidad, y gran preparación, que completa con copias velazqueñas hechas en su estudio en las Vistillas (Madrid), se presentará a las Exposiciones Nacionales. Los satélites (almuerzo) alcanza en 1899 el premio Medalla 3ª clase. La obra, que perteneció al político Montero Ríos, es hoy propiedad del Museo de Ourense, en el que se conserva el mayor conjunto de obras que realizó, además de notas y bosquejos, o efectos personales de relevancia, donación de su hermana.

Para el examen de Roma, y con el tema obligatorio, La familia del anarquista en el día de su ejecución, fue suspendido al considerar el jurado que Parada Justel justificaba la acción, según la composición realizada, y no le sirvieron las explicaciones dadas de su elección para esta dura temática social y tan ideológica desde el punto de vista del canon religioso; pero alcanzaría reconocimiento en la bienal de 1900 del Círculo de Bellas Artes. La medalla de 3ª clase por Recuerdo de las joyas, en la exposición de 1901, fue su último triunfo, antes de morir en 1902, a consecuencia de la tuberculosis, enfermedad que arrastraba desde hacía años. En Ourense era profesor desde aquel año de la Escuela de Artes y Oficios, y con anterioridad se había encargado de decoraciones murales en edificios religiosos, y retratos burgueses y de amigos, por más que el paisaje y las composiciones de invención parecen ser aspectos de empeño en su caminar plástico.

La obra del patrimonio parlamentario está inconclusa, por lo que no puede extrañar que esté sin firma. Es un Retrato de mujer, relativamente nueva y que parece estar sentada. El artista, al que se atribuye este óleo sobre tela, tenía muy avanzado el rostro, y pergeñado el cuerpo, los cuáles se hallan limitados por el fondo base, que le aplica como fase intermedia, por lo que resulta cuerpo, atuendo y tocado sobre la cabellera una silueta, dándonos la sensación de estar, la figura femenina, delante de una pared clara. Dispone con pericia la luz, sobre la disposición del cuerpo en un cinematográfico plano americano, avant la lettre, que la ilumina por la derecha y desde arriba, con el que consigue un acaído relieve de la figura retratada en dos planos, el iluminado y el penumbroso. Un gesto como de tristeza hay en su mirada, con los ojos semientornados que miran hacia su derecha. La modelo posa llevando un gran aro en la oreja derecha, y se cubre la cabeza con un paño asimétrico, que le cae sobre el hombro de aquel lado, dándole volumen a la cabeza, en la que se adivina una amplia melena recogida por detrás con el paño, y en la parte alta de ella lleva una gran flor roja con la que el artista equilibra la pose de la figura, reforzando la mirada de ella.

saltar ao pe de páxina